Häppchen

Mien Fru un ik kunnen jüst noch so `n Platz an’n Flooghaven tofaatkriegen. Dor, wor dat mit de Gates is un all op ehrn Floog töven.

Meist sünd wi ja mehr as in de Tiet un so seten wi nu dor un keken op de velen Minschen, de sik dor so op de een or annere Oort amüseerten.

„Du“, see mien Fru, „dor is bannig veel Müll op de Deel, finnst nich ok?“ un wies op de Plastikbuddels, de överall eenfach abstellt woorn. „Dor gifft dat doch noog Müllammers hier.“

As bestellt, stunn so’n junge Kierl op un ploppte mit sien Foot gegen de Buddel. He verfehrte sik kort un leep denn wieder. De Buddel leeg nu batz merrn in de Weg. Mien Fru un ik keeken uns dat nu wieder an un spekuleerten, wat wohl een sik bücken dee un de Buddel optonehmen. Nee, de bleev dor.

De Nächste peddede heel op dat Ding, keek na ünnen un leep wieder.

Mien Fru un ik weern nu gespannt, wo sik dat Flooghavenbuddelspeel wohl nu entwickeln wöör un wo lang dat duern wöör, bet en sik bemööt, de Buddel optonehmen un villicht in de Müllammer to böhren.

Jem könnt je mol raden. Richtig, nix passeerte.

De Buddel gung hierhen un dorhen, man opnehmen weer nich.

Ik kreeg nu meist klaar, wo de Regeln in dat Speel sünd. De wichtigste darvun is: Nienich dörf de Buddel in den Hand nohmen warrn.

Blots dat is je nix op Duer för mien Fru. Se wöör jümmers hippeliger un ik kunn ehr meist nich fastholen, wull se doch de Buddel nu endli ut dat Speel nehmen.

Man de Tofall keem in Gestalt vun een junge Mann, de peddede de Buddel ut Versehn mit een gewaltige Tritt ünner een annere Bank.

Wat da nu als „Tor“ güllt, dat weet ik nich. Man mien Fru bleev tominnst op de Bank sitten.