Geföhl mit Erdbeern (plattdeutsch)
Erdbeertiet – dar kann mien Fru je nu an keen een Stand vörbigahn, wor dat nu so richtig schöne rode Erdbeern gifft. Güstern keem se op een to, dar geev dat jüst noch dree lütte Packen. Un keen mien Fru kennt, de weet, dat se ok’n Oss een Kalv afsabbelt, wenn se dat Hanneln anfangt. So hett se de Verköper swinnelig snackt un’n goden Pries uthannelt. Se weer man jüst an’t Betahlen, dar keem ne junge Mudder mit ehr Söhn opto. Weer so’n lütt Butscher vun söss or söben Johr. Beide weern heel trurig, dat se nu leddig utgahn wöörn. Dar geev mien Fru de Jung een vun de Packen in ne Hand. De Mudder wull betahlen, man mien Fru see: „Nee, vundaag nich. Laat se di man smecken, mien Jung.“ Worüm se de nu verschenken dee, wenn se doch vörher so üm de Pries feilscht harr, wull ik weten. Dar keek se mi an un see mit een poor Tranen in de Ogen: „De Lüchten in de Ogen vun de Jung, de nu noch sien Erdbeern kreeg, dat ist so veel mehr wert, as een mit Geld betahlen kann.“